‘Ik wilde terug naar de Caribische kneuterigheid’

23 juli 2024

Toen Robert Smaal net na zijn afstuderen vertrok naar Bonaire, wist hij nog niet dat hij er nooit meer weg zou willen.

Tekst Vera van Hooff

Nogal wat fysiotherapeuten werken in het buitenland. Sommigen vertrekken en keren na een tijd, een ervaring rijker, terug.  Anderen blijven daar. In ‘Over de grens’ delen zijn hun verhaal. Deze keer: Robert Smaal, eigenaar van gezondheidscentrum Bon Bida Bonaire (‘Goed leven’). Samen met zijn vrouw, ook fysiotherapeut, en twee zoons van negen en elf woont hij in Kralendijk, Bonaire.

‘Een dag na mijn diploma-uitreiking stapte ik in het vliegtuig naar Bonaire. Ik werkte er zes jaar als fysiotherapeut en later als praktijkeigenaar. Daarna keerde ik terug naar Nederland, maar dat duurde niet lang. Ik miste de kneuterigheid van de Cariben. Hier heb ik meer woon- en werkplezier. In 2007 kocht ik mijn eigen praktijk op Bonaire, die inmiddels is uitgebreid tot een multidisciplinair gezondheidscentrum.

Personeel

Er zijn geen BIG-geaccrediteerde opleidingen in onze regio, daarom zijn alle fysiotherapeuten binnen ons team in Nederland opgeleid. Personeel werven en behouden is lastig. Het aanbod van opleidingen en stageplekken is beperkt. Fysiotherapeuten die bij ons komen werken vinden de lagere regeldruk een verademing, maar gaan na een tijdje toch weer terug naar Nederland. 

Vrijheid

Ik houd de ontwikkelingen in de zorg in Nederland in de gaten. Ik heb veel vrijheid om de kwaliteit van zorg te verbeteren. Binnen Bon Bida Bonaire hebben we verschillende specialismen. Veel lokaal gebruikte ‘evidenced based’ protocollen ontwikkelen wij. Een voorbeeld is het multidisciplinaire programma voor hart- en longrevalidatie, dat we in samenwerking met specialisten hebben ontwikkeld en geïmplementeerd.

Tijd en geduld

Wanneer ik kan aantonen dat initiatieven bijdragen aan de gezondheid van onze patiënten, krijg ik partijen als het zorgkantoor mee. Het kost meer tijd en geduld dan in Nederland, maar dat komt ook omdat we in de Cariben soms worden vergeten door het ministerie van VWS. Een voorbeeld is de GLI. Omdat de noodzaak nog hoger is onder de bevolking dan in Europees Nederland, werkten we al jaren aan leefstijlprogramma’s. De GLI werd hier jammer genoeg pas veel later ingevoerd en eerst als pilot met een maximaal aantal deelnemers. Zo ontstond de situatie dat de GLI wél in de regeling ‘aanspraken zorg’ stond, maar niet meer mocht worden uitgevoerd door zorgverleners. Ik vind het onderdeel van mijn werk om dit soort situaties bespreekbaar te maken bij ­belanghebbenden.’   

Lijkt het je ook leuk je verhaal te vertellen in deze rubriek?

Laat het ons weten via fysiopraxis@kngf.nl